بررسی اپیدمیولوژی مننژیت نوزادی در بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از سال 1392 تا سال 1396

مننژیت یکی از عفونت های جدی و تهدید کننده حیات در نوزادی محسوب می شود و عامل مهم موربیدتی و مورتالیتی در نوزادان است و به دلیل هم پوشانی تظاهرات کلینیکی سپسیس و مننژیت تشخیص به موقع آن با علایم اولیه و تست های آزمایشگاهی دشوار است. با توجه به اهمیت روزافزون موضوع، فراوانی مننژیت، علایم بالینی، یافته های پاراکلینیک و ریسک فاکتورهای احتمالی مرتبط و نتیجه نهایی و درمان در نوزادان که با تشخیص مننژیت در بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از سال 1392تا 1396 بستری شده اند، بررسی شد. هدف اصلی این طرح برنامه ریزی مناسب برای ارتقای سلامت نوزادان با استفاده از این یافته ها ونتایج است.

در این مطالعه داده های موجود پرونده های نوزادان مبتلا به مننژیت و سپسیس که در سال های 1392تا 1396 در بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بستری شده بودند، بررسی شد و میزان شیوع مننژیت و سپسیس، علایم بالینی نوزادان مبتلا به مننژیت، نتایج پاراکلینیک، ریسک فاکتورها و نتایج درمان و عوارض بررسی شد.

 از بین 3612 نوزاد با تشخیص سپسیس در 5 سال شیوع مننژیت، 2/2 درصد بود. شایع ترین علایم کلینیکی  Poor feeding 43 درصد (خوب شیر نخوردن) و تب 42 درصد بود. نوزادان پره ترم مبتلا به مننژیت، به طور معناداری بیشتر از نوزادان ترم مبتلا به آپنه شدند 004/0 : Pvalue. همچنین نوزادان پره ترم مبتلا به مننژیت، در مقایسه با  نوزادان ترم مبتلا با اختلاف معناداری دچار early meningitis (مننژیت زودرس) در سن کمتر از هفت روز با 26درصد: Pvalue و B/C مثبت با 005/0 : Pvalue و   CSF/C مثبت با 40درصد : Pvalue شدند. CSF/C 12.3 درصد مننژیت مثبت بود. 7/3درصد نوزادان فوت کردند و  9/4 دیرصد دچار سکل نورولوژیک شدند.

در این پژوهش، شیوع مننژیت در سپسیس کمتر از سایر مقاله های منتشر شده در سایر نقاط جهان است. علایم بالینی عفونت در نوزادان غیر اختصاصی بود. بنابراین در همه نوزادانی که شک به سپسیس در آن ها وجود دارد، بررسی های ضروری و آزمایش های لازم و Lp برای تعیین کانون عفونت باید انجام شود.