تحلیل تطبیقی برنامه ریزی فضایی توسعه مقصد های گردشگری روستایی در کشورهای ایران، پرتغال، صربستان و ترکیه

تجربیات دهه های گذشته در کشور های جهان، نشان دهنده این است که توجه به گردشگری، یکی از مهم ترین بخش های اقتصادی و ارتباطی دولت هاست؛ از همین رو، سیاست های مختلفی را به منظور توسعه گردشگری و زیر بخش های آن در ابعاد ملی، منطقه ای و محلی به کار گرفته اند. هدف از این پژوهش، تحلیل تطبیقی برنامه ریزی فضایی گردشگری ایران با کشورهای ترکیه، صربستان و پرتغال است تا از تجربیات این کشورها برای کاهش نقاط ضعف و بهبود توسعه گردشگری از جمله گردشگری روستایی کشور بهره گرفته شود. نوع تحقیق، بنیادی و روش مورد استفاده، تطبیقی با تحلیل کیفی بر اساس شیوه تحلیل محتوا است.برای گردآوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) بهره گرفته شده است. یافته های تحقیق نشان داد که موفقیت کشورهای ترکیه، صربستان و پرتغال در زمینه برنامه ریزی فضایی گردشگری، از طریق انطباق برنامه ها و ایجاد همگرایی و مشارکت بین دپارتمان برنامه ریزی فضایی گردشگری در سطوح مختلف ملی، منطقه ای و محلی (روستایی) در جهت توسعه گردشگری نقش هدایتگری- تسهیلگری را به کار گرفته و با دادن اختیار به ایالت ها در برنامه های قانونی و سیاست های توسعه گردشگری، نقش های راهبردی را لحاظ کرده اند؛ اما کشور ایران در سطح ملی به دلیل نگرش و تفکر ساختار متمرکز در برنامه ریزی و نگرش بخشی به برنامه ها با مشکلاتی مواجه است. در سطح منطقه ای نیز با مشکلاتی مانند، عدم استقلال و اختیار قانونی و سیاسی مدیران منطقه ای در برنامه های گردشگری و در سطح محلی با مشکلاتی مانند، عدم حق اختیار قانونی به نماینده محلی و عدم مشارکت راهبردی در زمینه برنامه ریزی فضایی مقصدهای گردشگری روستایی روبه رو است.