سینمای ایرانی به مثابه محمل اندیشه ورزی سیاسی: مطالعه سینمای 1332-1357

سینما، به عنوان هنری معاصر، در طول حیات خود نقش سیاسی و اجتماعی بزرگی را در جهان امروز ایفا کرده است. در ایران نیز اگرچه ورود سینما بسیار زود صورت گرفت (تقریبا تنها پنج سال پس از اختراع آن در اروپا، با مظفرالدین شاه به کشور وارد شد)، چند دهه طول کشید تا این نقش سیاسی و اجتماعی مورد شناسایی قرار گیرد. در واقع، تنها پس از سال های  بعد از کودتای 28 مرداد است که سینمای ایران روایتگر نقدی اجتماعی و سیاسی می شود که نه تنها تیرگی ها و کراهت شرایط زیست اجتماع ایرانی را به تصویر می کشد و نسبت آن را با نظام استثمارگر حاکم بازنمایی می کند، بلکه در جست وجوی ریشه های این وضعیت به پریشانی و جهل درونی می رسد و در نهایت، در ارایه راه حلی برای دستیابی به زندگی نیک سامان، از ظرفیت های وجودی اجتماعی انسان (یعنی عشق و دوستی) بهره می جوید و در نهایت، امکان کنش انقلابی با اتکاء به رهبری پیشرو را تصویر می کند. رخدادی که با وقوع انقلاب اسلامی در بهمن ماه 1357 صورت تحقق می پذیرد. مقاله حاضر بر آن است با بازخوانی این روایت ها در سینمای ایرانی، مولفه های اندیشه سیاسی را مورد کاوش قرار دهد.