اثر 6 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر فیبروز عضله اسکلتی موش های صحرایی دیابتی

دیابت باعث اختلالات ساختاری و عملکردی در بافت ها می شود و مشکلاتی نظیر فیبروز را ایجاد می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 6 هفته تمرین استقامتی بر فیبروز عضله اسکلتی موش های صحرایی دیابتی بود.

28 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با محدوده وزن 250-200 گرم به روش تصادفی به چهار گروه برابر شامل دیابت تمرین، دیابت کنترل، سالم تمرین، سالم کنترل تقسیم شدند. پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، جهت القای دیابت از تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین استفاده شد. دو هفته پس از تزریق، پروتکل تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 6 هفته انجام شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضلات سولیوس و بازکننده دراز انگشتان موش های صحرایی استخراج شد. جهت بررسی فیبروز بافتی، از روش رنگ آمیزی ماسون تری کروم استفاده شد.

در مقایسه با گروه کنترل سالم، بیماری دیابت منجر به افزایش معنی دار فیبروز در عضله نعلی (002/0=P) و عضله باز کننده دراز انگشتان (048/0=P) شد. همچنین تمرین استقامتی منجر به کاهش معنی دار فیبروز در عضله نعلی در گروه دیابت ورزش نسبت به گروه دیابت کنترل شد (043/0=P) اما تمرین استقامتی بر میزان فیبروز عضله بازکننده دراز انگشتان تاثیر معنی دار نداشت (341/0=P). همچنین تمرین باعث کاهش معنی دار سطوح گلوکز خون در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل شد.

به نظر می رسد که تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند از ایجاد فیبروز بافتی ناشی از دیابت جلوگیری کند. لذا پیشنهاد می شود که تمرین استقامتی به عنوان یک مداخله غیر دارویی در جهت جلوگیری از فیبروز در عضلات بیماران دیابتی به کار گرفته شود.