بررسی آزمایشگاهی جذب آب، انحلال، انبساط و سختی ناشی از جذب آب در سمانه ای رزینی و گلاس آینومری

موفقیت طولانی مدت ترمیم های غیرمستقیم، به رفتارهای کلینیکی سمان های لوتینگ بستگی دارد. در محیط دهان، افت خصوصیات مکانیکی، با گذشت زمان، اثرات منفی بر روی کارآیی کلینیکی سمان ها و بقای ترمیم می گذارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی و مقایسه ی میزان جذب آب، انحلال، انبساط و تغییرات هاردنس پس از جذب آب یک سمان رزینی خودچسبنده با سمان های رزینی مرسوم و گلاس آینومری بود.

در این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، 15 دیسک (mm2×6) از هر ماده یک سمان رزینی خودچسبنده (Bifix SE) و یک سمان رزینی مرسوم (Bifix QM) یک سمان گلاس آینومری (Meron)، یک سمان گلاس آینومری اصلاح شده با رزین (Meron plus) با استفاده از قالب سیلیکونی ساخته شد. نمونه ها در یک محفظه ی سیل شده بر روی محلول سولفات سدیم اشباع، قرار گرفتند و جذب آب در مدت 3 هفته ارزیابی شد. به دنبال آن، میزان انحلال با استفاده از فرمول (m1-m3/v) محاسبه شد و میزان انبساط مواد از فرمول (He = v1-v2) به دست آمد که v1 و v2 با روش پیکنومتری محاسبه شدند و سپس از تست ویکرز برای محاسبه ی سختی نمونه ها قبل و بعد از جذب آب استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 22 و آزمون های آماری ANOVA و توکی تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α).

جذب آب بین چهار ماده و در زمان های مختلف، تفاوت معنی دار داشت (0/001 > p value). در بررسی انحلال و انبساط ناشی از جذب آب، بین 4 گروه، تفاوت معنی دار بود (0/001 > p value) و تغییرات هاردنس بین چهار ماده، نشان داد که بین گروه ها تفاوت معنی دار نیست (0/099 = p value).

 هر دو گروه سمان گلاس آینومری در مقایسه با سمان های رزینی، به جذب آب و انحلال مستعدتر بودند و سمان رزینی سلف ادهزیو Bifix SE، انحلال نداشت، ولی بیشترین میزان انبساط را داشت. از بین این چهار سمان، Bifix QM بهترین رفتار را از نظر کم ترین میزان جذب آب و انحلال و انبساط ناشی از جذب آب نشان داد. سختی بعد از جذب آب مواد در مقایسه با قبل جذب آب، از نظر آماری تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت