مقایسه اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت های Fatmax و آستانه بی هوازی و تمرین تناوبی شدید بر آنتی اکسیدان های آنزیمی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در بیماران پیش دیابتی

وضعیت پیش‫دیابتی با افزایش شاخص های استرس اکسیداتیو و کاهش آنتی‫اکسیدان‫ها مرتبط است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت های Fatmax و آستانه بی هوازی و تمرین تناوبی شدید بر آنتی اکسیدان های آنزیمی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در بیماران پیش‫دیابتی بود.

32 بیمار پیش دیابتی(سن 0/4± 7/38 سال، شاخص توده بدنی 4/1± 9/26 کیلوگرم بر متر مربع، چربی بدن 5/2± 2/26 درصد و اوج اکسیژن مصرفی 22/0± 49/2 لیتر در دقیقه) در 4 گروه 8 نفری کنترل (CON)، گروه تمرین تناوبی (HIT)، گروه تمرین تداومی با شدت Fatmax (FAT) و گروه تمرین تداومی با شدت آستانه بی هوازی (IAT) قرار گرفتند. آزمودنی گروه‫های HIT، FAT و IAT به مدت 12 هفته به اجرای تمرین ورزشی ویژه خود پرداختند. قبل و بعد از 12 هفته مالون دی آلدهید (MDA)، سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) خون آزمودنی‫ها در آزمایشگاه سنجش و از آزمون آماری t همبسته و تحلیل واریانس آنکوا برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

نتایج ما نشان داد که تاثیر تمرین ورزشی بر میزان گلوکز خون در گروه های FAT، IAT و HIT به ترتیب 12%، 10% و 17% بود، که این تفاوت بین 3 گروه تمرینی نسبت به گروه CON معنی دار بود (05/0≥P). میزان SOD و CAT پس از تمرین در مقایسه با قبل از تمرین افزایش معنی داری پیدا کرد. همچنین نتایج MDA گروه های FAT، IAT و HIT تغییر معنی داری را در مقایسه با حالت پایه نشان داد (0/05≥P).

نتایج تحقیق نشان داد که روش های تمرینی اثرات یکسانی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین در بیماران پیش دیابتی دارد. همچنین تمرین تداومی با شدت کم تا متوسط و تمرین تناوبی شدید روش های تمرینی اثرگذار بر بهبود آنتی اکسیدان های آنزیمی و شاخص پراکسیداسیون لیپید محسوب می شود.