روابط تولید قدرت در سوگنگاره شستن و عطرآگین کردن پیکر رستم

شاهنامه فردوسی، نمونه برجسته ادبیات پهلوانی و پربسامدترین متن در بین کتابهای مصور ایران است. قدرت و روابط تولید آن در داستانهای این رزمنامه و به ویژه در روایت زایش و مرگ پهلوانانی همچون رستم به شیوه های گوناگون نمود پیدا کرده است. مفهوم قدرت که در قرن بیستم و به خصوص از پی اندیشه های میشل فوکو، به شکل متفاوتی صورت بندی شد، موضوعی است که نه تنها در شاهنامه، بلکه در نگارگری ایرانی هم حضوری چشمگیر دارد. ازاین رو پژوهش حاضر بر این تاش است تا مناسبات بصری سوگ نگاره »شستشوی و عطرآگین کردن پیکر رستم« مکتب شیراز، سبک اینجو  را با رجوع به نظریات فوکو پیرامون روابط تولید قدرت تحلیل و بررسی نماید. برای انجام این پژوهش توصیفی-تحلیلی، داده ها به روش کتابخانه ای جمع آوری شدند. نتایج نشان میدهد سوگ نگاره موردنظر، به مثابه ابژه و موضوع معرفتی است که نظیر بسیاری دیگر از سوگنگاره های حماسی ایران، مرگ را کنشی نمادین میداند و قصد دارد وجه حماسی متن را در برابر وجوه دیگر مثا وجه تغزلی تقویت کند. عناصر تصویری که کمابیش مطابق الگوی ثابتی بر این نگاره نقش بسته اند، از گسسته ای روایی، معنایی و شکلی خبر میدهند؛ اینچنین تصویر از بازنمایی صرف متن فراتر رفته و واقعیات جامعه، همچون قدرت و نحوه عمل و توزیع آن در اجتماع را به نیت پندآموزی در ابعاد آرمانی نشان میدهد.