تاثیر تغذیه سیلیسیومی بر رشد و باردهی توت فرنگی رقم کاماروسا درکشت هیدروپونیک در شرایط فضای باز

توت فرنگی از ریزمیوه های مهم می باشد که اهمیت تجاری بالایی دارد. در این آزمایش که در سال 1395 در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، به صورت فاکتوریل با دو فاکتور بستر کاشت و تغذیه سیلیسیومی اجرا شد، دو بستر کاشت شامل بستردوگانه (نسبت مساوی کوکوپیت + پرلیت) و بستر سه گانه (نسبت مساوی کوکوپیت + پرلیت + پوسته برنج) و همچنین تغذیه سیلیسیومی در پنج سطح شامل صفر میلی گرم بر لیتر (شاهد)،50 و 100 میلی گرم بر لیتر سیلیسیوم از منبع سیلیکات سدیم و 50 و 100 میلی گرم بر لیتر سیلیسیوم از منبع سیلیکات پتاسیم مورد ارزیابی قرار گرفت. محلول پاشی سیلیکات پتاسیم 100 توانست به طور معنی داری غلظت سیلیس برگ را افزایش دهد (حدود 14 میلی گرم بر گرم وزن خشک). تعداد برگ بوته و وزن خشک قسمت هوایی در بستر سه گانه برتری معنی داری را نسبت به بستر دوگانه نشان دادند.غلظت بالای سیلیکات پتاسیم در بستر سه گانه به طور معنی داری قطر طوقه کمتری نسبت به سیلیکات پتاسیم 50 در همین بستر داشته است؛ این درحالی است که در بستر دوگانه سیلیکات پتاسیم 100 قطر طوقه ای مناسب داشته است. تیمار سیلیکات پتاسیم 50 در بستر سه گانه، بیشترین مقدار وزن تر و خشک ریشه را نشان دادند. از نظر وزن تک میوه، سیلیکات سدیم 100 در بستر دوگانه بیشترین وزن تک میوه را داشت که اختلاف آن با سیلیکات پتاسیم 100 در بستر سه گانه معنی دار نبود. لذا اگر تولید با عملکرد بالا و وزن تک میوه زیاد مدنظر باشد استفاده از سیلیکات پتاسیم 100 در بستر دوگانه توصیه می شود. در صورتی که هدف رشد رویشی قوی باشد سیلیکات پتاسیم 50 در بستر سه گانه می تواند قطر طوقه بیشتر و ریشه های قوی را موجب گردد.