بلاغت تصویر در ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی

ویس و رامین منظومه عاشقانه ای است که فخرالدین اسعدگرگانی در قرن پنجم هجری آن را سروده. این اثر از جهت سبک و بیان، قدیمی ترین منظومه عاشقانه ای است که به صورت کامل به دست ما رسیده است. ذهن خلاق فخرالدین اسعد در عرصه صورت گری، تخیل و الهام را با هنرنمایی های کلامی چنان در هم آمیخته که حالات عاطفی و نفسانی و برهان سازی های دشوار خود را عمدتا در قالب عناصر تصویرساز تشبیه و استعاره جلوه گر ساخته است. هدف مقاله حاضر آن است که در حوزه تصویرگرایی و ابزارهای آن، منظومه ویس و رامین را در دو شاخه بیان و بعضی از صنایع پر کاربرد، مورد بررسی قرار دهد. فخرالدین اسعد برای این که تاثیر کلام و قدرت بیان خود را به مراتب بیشتر و عمیق تر سازد از هنرهای بیانی و برخی از صنایع بدیعی با توانمندی استفاده نموده، این پژوهش پس از بررسی منظومه ویس و رامین با روش آماری و سپس تحلیل گونه ای بر محتوای آن نشان می دهد که فخرالدین اسعد، ضمن بیشترین استفاده از هنر بیانی تشبیه در متن، تصویر را در خدمت موضوع غنایی و عاشقانه و بیان اندیشه های خود قرار داده است.