بررسی تغییرات رزیستین به دنبال تمرینات هوازی و ارتباط آن با باروری در موش های صحرایی نر دیابتی نوع 2

رزیستین از بافت چربی ترشح می شود و می تواند بین دیابت و ناباروری ارتباط برقرار کند. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات رزیستین به دنبال تمرینات هوازی در موش های دیابتی و ارتباط آن با پارامترهای اسپرم صورت گرفته است.

در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (سن: 56 روز، وزن: 200-250 گرم) به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل دیابتی و دیابتی تمرین هوازی. دیابت از طریق یک نوبت تزریق داخل صفاقی (65 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) استرپتوزوتوسین القا شد. هفت روز پس از تزریق و پس از 12 ساعت ناشتایی، حیوانات با غلظت گلوکز خون بیش از 250 میلی گرم در دسی لیتر، دیابتی در نظر گرفته شدند. هفت روز پس از القای دیابت، حیوانات در گروه ورزشی تحت تمرین هوازی پیش رونده قرار گرفتند (دویدن روی تردمیل برای یک ساعت، 27 متر بر دقیقه، پنج روز در هفته). پس از 10 هفته تمرین، میزان اسپرم و غلظت رزیستین اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مقایسه شدند (05/0>P).

القای دیابت به طور معنی دار موجب کاهش تعداد (001/0=P)، تحرک (001/0=P)، زنده مانی (001/0=P) و مورفولوژی (01/0=P) اسپرم شد. شاخص های اسپرمی چون تعداد (03/0=P) و زنده مانی (002/0=P) به طور معنی دار در گروه دیابت ورزشی بیش از گروه دیابتی کم تحرک بود. اختلاف معنی داری در سطوح رزیستین بین گروه های دیابتی ورزش و دیابتی کم تحرک مشاهده نشد (40/0=P).

 این نتایج نشان می دهد یک برنامه تمرین هوازی 10 هفته ی کیفیت اسپرمی را در مدل موش های صحرایی دیابتی نوع 2، مستقل از تغییرات رزیستین، بهبود می بخشد.