تحرک شغلی بین نسلی مردان در ایران از 1375 تا 1395

این پژوهش به بررسی تغییرهای تحرک شغلی بین‏‏‏ نسلی مردان در ایران از 1375 تا 1395 با استفاده از داده های سرشماری و طرح نیروی کار می پردازد. روش مورد استفاده برای اندازه گیری تحرک شغلی بر مبنای فاصله آلثام بین ماتریس های تغییر وضعیت در سال های مختلف است. نتایج حاکی از کاهش ملایم تحرک شغلی در بازه 1385-1375، سپس کاهش شدیدتر آن در بازه 1390 -1385 است. در 1390 تا 1395 تحرک شغلی تغییر معناداری نداشته است. یکی از عواملی که می تواند کاهش تحرک اجتماعی را در این دوره توضیح دهد، تقاضای اشتغال تقریبا ثابت بخش عمومی است. از 1375 تا 1395، با وجود افزایش 10 میلیونی جمعیت فعال، مشاغل بخش عمومی کم‏تر از 1 میلیون افزایش یافته است و داده ها نشان می دهند که افزایش رقابت برای استخدام در این مشاغل موجب شده است که شانس استخدام در بخش عمومی برای پسرانی که پدر شاغل در این بخش دارند، به‏ طور قابل‏ ملاحظه ای افزایش یابد. دو پدیده دیگری که با کاهش شدیدتر تحرک شغلی بعد از 1385 همبستگی دارند و می توانند آن را توضیح دهند، افزایش تعداد دانشجویان، و پدیده مقطعی رشد بدون اشتغال در کشور هستند.