ارزیابی اینترفرون های نوع I ، نشانه های بالینی و دفع ویروس در جوجه های گوشتی واکسینه شده قبل و پس از چالش بیماری نیوکاسل

بیماری نیوکاسل (ND) منجر به خسارات اقتصادی ویرانگر به صنعت طیور می شود. 

 این مطالعه اثر احتمالی واکسیناسیون قبل و پس از چالش، به وسیله یک واکسن تجاری زنده، روی برخی جنبه های پاتوژنیک عفونت ویروس حاد بیماری نیوکاسل (vNDV) در ماکیان گوشتی، با تاکید بر روشن کردن روند پاسخ اینترفرون های (IFNs) نوع I، را مورد ارزیابی قرار می دهد. 

 جوجه ها (250 قطعه) به صورت تصادفی به 5 گروه مساوی شامل گروه کنترل منفی (NC)، گروه کنترل مثبت (PC) (چالش داده شده با vNDV)، و گروه های درمان  (T1-T3): (T1) دریافت کننده سویه ویلگاس-گلیسون/دانشگاه جورجیا (VG/GA) واکسن NDV به تنهایی، (T2) واکسینه شده 24 ساعت قبل از چالش با vNDV، و (T3) واکسینه شده 24 ساعت پس از چالش با ویروس vNDV، تقسیم شدند. نمونه ها از نای، محتویات کلوآک و سرم در زمان های مختلف جهت ارزیابی دفع ویروس یا سطح IFNs جمع آوری شدند. 

 هر چند نشانه های بالینی و جراحت ها به طور کامل توسط واکسیناسیون قبل و بعد از چالش با vNDV متوقف نشدند، اما کاهش شدت بیماری از طریق افزایش میزان زنده مانی و متوسط روزهای زنده ماندن (MSDs) پرندگان نشان داده شد. همچنین واکسیناسیون قبل و بعد از چالش با واکسن زنده VG/GA باعث تغییر در الگوی دفع ویروس، به خصوص از طریق کاهش دوره دفع vNDV به ویژه از دستگاه گوارش (GI) گردید. پاسخ شدید اولیه IFNs نوع I در نای و سرم جوجه ها واکسینه شده قبل و بعد از عفونت (pi) در مقایسه با پرندگان دریافت کننده واکسن یا vNDV به تنهایی مشاهده شد. در نای، پاسخ IFN-α نسبت به IFN-β قوی تر بود، در حالی که هر دو IFNs تغییرات قابل ملاحظه در سرم نشان دادند.

به نظر می رسد واکسیناسیون پس از چالش با vNDV می تواند سلامت پرنده را همانند واکسیناسیون قبل از چالش، بهبود بخشیده و احتمالا از طریق تولید IFNs نوع I منجر به کاهش دفع ویروس شود.