پاسخ‍های فیزیولوژیک سیاهدانه به کودهای شیمیایی و زیستی نیتروژنه تحت رژیم های مختلف آبیاری

این پژوهش با هدف تعیین پاسخ های فیزیولوژیک و عملکرد زیستی سیاهدانه (Nigella sativa L.) به کودهای شیمیایی و زیستی نیتروژنه تحت رژیم های آبیاری مختلف در سال های 1395 و 1397 در منطقه یاسوج انجام شد. آزمایش بصورت کرتهای خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی در چهار سطح شامل رژیم های مختلف آبیاری (آبیاری کامل از مرحله سبز شدن تا بلوغ و قطع آبیاری از مراحل غنچه دهی، گلدهی و شروع تشکیل دانه تا بلوغ) و عامل فرعی شامل پنج سطح (بدون مصرف کود نیتروژنه، مصرف 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین و نیتروکسین) بودند. نتایج نشان داد، کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار تحت شرایط آبیاری کامل و ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین تحت تمام رژیم های قطع آبیاری بیشترین میزان گلایسین بتایین، فعالیت پلی فنول اکسیداز و کاتالاز، کلروفیل کل و عملکرد زیستی را تولید کرد. قطع آبیاری از مرحله غنچه دهی و همچنین کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار منجر به حداکثر مالوندی آلدهاید شد. ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین موجب حداکثر فعالیت پلی فنول اکسیداز، پرولین برگ و پروتئین محلول برگ شد. بطور کلی، کاربرد ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت و تجمع اسمولیتهای سازگار را تحت شرایط قطع آبیاری افزایش داد و بنابراین موجب کاهش اثرهای منفی تنش خشکی بر تجمع وزن خشک کل سیاهدانه گردید.