حقوق شهروندی افراد دارای معلولیت در گردشگری قابل دسترس مقایسه تطبیقی بارسلونا و اصفهان

در مدل اجتماعی، معلولیت یک نوع پدیده ناشی از ساختار سیاسی اجتماعی است که ناشی از رویکردهای اجتماعی، شیوه تفکر و شرایط فیزیکی محیط زیست افراد است. در مدل پزشکی، مبنا بر جداسازی افراد معلول از جامعه قادر یا توانا است و در مدل حقوق شهروندی در کنار توجه به رویکردهای اجتماعی، تاکید اصلی بر مفهوم حق است و در نتیجه مفهوم معلولیت را به عناصر دیگری که به عنوان عناصر هویتی انسان ها شناخته می شوند، نزدیک تر می کند. روش پژوهش حاضر اسنادی و کتابخانه ای است و با بررسی 6 سند جهانی معتبر و 23 مقاله علمی پژوهشی به مقایسه وضعیت گردشگری دسترس پذیر برای افراد توانخواه میان دو خواهرخوانده اصفهان و بارسلونا پرداخته شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد در مقایسه میان دو کلانشهر اصفهان و بارسلونا، کلانشهر اصفهان به رغم پتانسیل ها و ظرفیت های گردشگری بالایی که دارد، اما در تحقق تبدیل شدن به «شهر دسترس پذیر برای همگان» موفقیت زیادی به دست نیاورده است. مهم ترین مساله موجود در مقایسه با شهر بارسلونا، عدم مناسب سازی زیرساخت های گردشگری برای افراد توانخواه است. با توجه به بررسی که در مورد مهم ترین عوامل و معیارهای موفقیت اسپانیا در پروژه های پیش گام گردشگری قابل دسترس صورت گرفته و با توجه به رویکرد اجتماعی حقوقی و پزشکی، پژوهش حاضر به این نتیجه رسیده که قوانین و سیاست ها، دسترس پذیری اماکن و تجهیزات، بیمارستان ها، دسترس پذیری اطلاعات، ترمینال ها، ایستگاه های حمل و نقل، امکانات اقامتی، محوطه ها و ساختمان های تاریخی و توریستی از جمله عواملی بوده اند که مورد توجه جدی از سوی مدیران شهری بارسلونا بوده است. بارسلونا برای دستیابی به دسترسی همگانی اقدامات اساسی انجام داده است که برای تحقق تبدیل اصفهان به شهر دسترس پذیر همگانی می تواند الگوی مناسبی باشد.