اختتام زودرس رواندرمانی در موقعیت های کلینیکی سرپایی: اثرات ساختاری انتظارات بیمار، تحمل درمان، صلاحیت های درمانگر و اتحاد درمانی

تعداد زیادی از بیماران قبل از پایان درمان روان درمانی را ترک می کنند. پژوهش حاضر به پیش بینی خاتمه زودرس روان درمانی را براساس انتظارات و تحمل بیماران و صلاحیت های درمانی با نقش واسطه ای اتحاد درمانی می پردازد.

در این مطالعه توصیفی مقطعی، 317 بیمار مراجعه کننده به کلینیکهای بهداشت روان، درمانگاه های درد و مراکز درمانی مصرف مواد در مشهد به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس اعتبارسنجی تحمل درمان ، پرسشنامه کوتاه اتحاد درمانی- تجدید نظر شده ، پرسشنامه انتظارات روان درمانی میلواکی و پرسشنامه پیامدهای درمانی جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-19 و مدل سازی معادلات ساختاری با نرم افزار LISREL-8.80 تحلیل شد.

مدل مورد بررسی از داده های بدست آمده تناسب خوبی نشان داد. انتظارات روان درمانی (γ = -0.40) و صلاحیتهای درمانی (گ = -0.29) به طور مستقیم بر خاتمه زودرس روان درمانی فردی تاثیر دارند. تحمل درمان (γ = -0.17) به طور مستقیم در خاتمه زودرس روان درمانی فردی تاثیر داشته است. اتحاد درمانی (-0.13-β) در خاتمه زودرس روان درمانی فردی تاثیر داشت. انتظارات روان درمانی (γ = 0.42) و صلاحیت های درمانی (0.54 = γ) بر اتحاد درمانی تاثیر گذاشت و در نتیجه خاتمه زودرس روان درمانی فردی را تحت تاثیر قرار داد.

انتظارات روان درمانی، تحمل درمان، صلاحیت های درمانی و اتحاد درمانی به طور متقابل بر خاتمه زودرس روان درمانی و بنابراین بر پیامدهای سلامتی بیماران تاثیر دارند. این یافته بینش مهمی در طراحی مداخلات متناسب برای رفع اختتام زودرس و بهبود نتایج مداخلات روان درمانی ارایه می کند. علاوه بر این، متخصصان بالینی در کلینیک ها و مراکز بهداشتی و درمانی باید به منظور تقویت اختتام موفقیت آمیز روان درمانی به این عوامل توجه کنند.