تاثیر آموزش گروهی معنادرمانی بر افسردگی، عزت نفس و نگرش های صمیمانه زنان معلول جسمی- حرکتی

این پژوهش به منظور بررسی اثر آموزش معنادرمانی بر تغییرات افسردگی، عزت نفس و نگرش های صمیمانه زنان 20 تا 40 سال معلول جسمی- حرکتی افسرده شهر کاشان در سال 1398 انجام شد. پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی با دو گروه معنادرمانی و گواه با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با پیگیری بود. جامعه آماری 68 زن معلول جسمی- حرکتی (20تا40 سال) زیرنظر بهزیستی کاشان بود. از این جامعه 40 نفر که افسردگی بالاتر از 17 داشتند انتخاب و به شیوه تصادفی 20 نفر در هر یک از دو گروه قرارگرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسش نامه های افسردگی بک (1996)، نگرش های صمیمانه تریدول(1983) و عزت نفس آیزنک(1976) بود. آموزش معنادرمانی برای گروه آزمایش طی 8 جلسه 120 دقیقه ای برگزار گردید. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج حاکی از تاثیر معنی دار آموزش گروهی معنا درمانی بر افزایش نگرش های صمیمانه، صمیمیت ذهنی، صمیمیت عاطفی و عزت نفس و نیز کاهش افسردگی معلولان و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود (01/0≥ P). بر اساس یافته ها نتیجه گیری می شود که آموزش گروهی به شیوه معنادرمانی از طریق ایجاد معنای جدید و تغییر در باورها در بهبود عزت نفس و نگرش صمیمانه و در نتیجه کاهش افسردگی معلولان موثر می باشد همچنین این تحقیق اهمیت توجه و بکارگیری آموزه های معنوی را در مراکز بهزیستی و کلینیک ها جهت بهبود وضعیت روان شناختی معلولین نشان داد.