دادرسی به صرف یمین

امروزه در رسیدگی های قضایی توجه به ادله اثبات دعوا نقش کلیدی و راهگشا در حل مسایل و پرونده های قضایی ایفا می نماید، اما این امر منوط به برداشت صحیح از قوانین و مقررات است. اختلاف نظرات موجود در میان دادگاه ها در تفسیر نحوه اجرای قوانین شکلی بعضا منجر به تضییع حق مدعی فاقد دلیل عینی و مثبت دعوا همچون شهادت شهود یا سند می گردد. گاه خواهان در قسمت مربوط به دلایل، تنها دلیل خود را سوگند ذکر می نماید یا حتی دلیلی به عنوان سوگند در قسمت مربوط به دلایل ذکر ننموده و تنها در قسمت شرح دادخواست نسبت به بیان دلیل خود به عنوان سوگند خوانده اکتفا می کند. در مواردی نیز اساسا نه در ستون ادله و نه در شرح خواسته، به هیچ دلیلی استناد نمی کند. این تحقیق به روش اسنادی به دنبال پاسخ گویی به این سوال است که در این موارد دادگاه ها چگونه باید به پرونده رسیدگی نمایند تا از تضییع حق مدعی جلوگیری گردد؟ هر یک از این صور دارای احکام خاص خود است؛ اما به طور خلاصه می توان گفت که مسئله مهم که مدنظر بند 6 ماده 51 قانون آیین دادرسی مدنی است، ذکر دلیل است خواه در ستون مربوطه یا هر بخش دیگر دادخواست. به علاوه سوگند صرفا در صورتی قابل استناد است که دلیل دیگری مورد استناد قرار نگرفته باشد و یا قاضی در چهارچوب ماده 199 قانون آیین دادرسی مدنی تحصیل ننماید.