بازتاب فرهنگ ایران باستان در دوره غوریان بر اساس شاهنامه ی فردوسی

غوریان سلسله ای محلی در شرق افغانستان بودند که در قرن ششم هجری قمری نقش تعیین کننده ای در حوادث سیاسی- نظامی خراسان و هندوستان داشتند. این سلسله به دلیل کمبود منابع تاکنون از نظر فرهنگی مغفول مانده است. تنها منبع ارزشمند و بجا مانده از این دوره، کتاب طبقات ناصری جوزجانی می باشد که در لابلای حوادث سیاسی به سنت ها و باورهایی اشاره می کند که آبشخور آنها را در فرهنگ ایرانیان پیش از اسلام باید جستجو کرد. با توجه به شناخت جوزجانی از فردوسی و همچنین شواهد موجود در فرهنگ غوریان، به نظر می رسد آنها از نظر فرهنگی تحت تاثیر شاهنامه فردوسی بوده اند. هدف این پژوهش، شناخت آبشخور فکری- فرهنگی غوریان و بررسی آداب، باورها و اندیشه هایی است که ریشه در فرهنگ ایرانی به ویژه شاهنامه فردوسی دارد. در این مقاله تلاش بر این است با استناد به شاهنامه فردوسی و کتاب طبقات ناصری جوزجانی، با روش توصیفی- تحلیلی به این سوالات پاسخ داده شود که غوریان تا چه میزان اساطیر ایرانی را می شناختند؟ مولفه های فرهنگی بازتاب یافته از شاهنامه فردوسی در فرهنگ غوریان کدامند؟ نتایج تحقیق نشان داد که غوریان در زمینه هایی مانند: نام و نسب، اندیشه سیاسی، مراسم استقبال از سفرا، جشن های هفت روزه، عزاداری هفت روزه، شادکامی و رجزخوانی در جنگ با شاهنامه فردوسی و ایرانیان باستان اشتراک فرهنگی داشتند.