رابطه آموزش مقررات راهنمایی و رانندگی با رفتارهای ترافیکی دانش آموزان تهرانی

ازجمله روش های پیشگیری از تصادفات عابران پیاده، سازوکارهای اجتماعی می باشد. آموزش مستقیم، ازجمله این سازوکارهای اجتماعی بوده و نتایج پژوهش در کشورهای دیگر از تاثیر بسزای آن خبر می دهد. با توجه به حجم قابل توجه کودکان و نوجوانان از آسیب های جدی تصادفات عابران پیاده، توجه به آموزش این بخش از جامعه، ضرورت بالایی دارد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ روش های کمی گردآوری داده ها، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی پایه چهارم، پنجم و ششم مناطق 1 و 2 شهر تهران در سال تحصیلی 98-99 می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری غیرتصادفی آسان، تعداد 150 دانش آموز به عنوان نمونه انتخاب و موردارزیابی قرار گرفتند. ابزار مورداستفاده در این مطالعه، مشاهده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که فراوانی افرادی که هرکدام از عامل ها را پس از آموزش رعایت کرده اند، نسبت به افرادی که آموزش ندیده اند، به طرز چشمگیری افزایش یافته است (میانگین 314 درصد در 10 عامل بررسی شده). رعایت حق تقدم وسایل نقلیه هنگام عبور از عرض خیابان، معیاری است که پیش از آموزش (59 درصد رعایت) و پس از آن (93 درصد رعایت) بیشترین میزان رعایت را نزد دانش آموزان داشته است. این در حالی است که معیار رفتار ایمن و مداخله فعال در رفتار دیگر کاربران در ترافیک (توجه به ایمنی دانش آموزان دیگر و مشارکت با سایر دانش آموزان هنگام تردد در معابر)، کمترین میزان رعایت را پیش از آموزش (4 درصد رعایت) و پس از آن (27 درصد رعایت) داشته است. بیشترین ضریب همبستگی میان آموزش و رعایت معیارها در رعایت قانون پنجه طلایی (580/0) بوده است. نتایج در این زمینه نشان می دهد که این عامل در افرادی که آموزش دیده اند، به نسبت افراد آموزش ندیده (نسبت به دیگر عوامل) متفاوت تر است. این امر می تواند ناشی از آن باشد که افراد آموزش ندیده از ماهیت این قانون اطلاعی ندارند.