تحلیل کیفی نظریه فردگرایی و جامعه گرایی در فرایند تحقق بلوغ اجتماعی در عصر ظهور

در برخی روایات اسلامی، سخن از «بلوغ جامعه بشری در عصر ظهور» است. تحلیل نظریه های چگونگی تحقق بلوغ، به روش توصیفی-تحلیلی، هدف اصلی نوشتار است که تحلیل کیفی وجمع بندی یافته ها به دو روش «عقلی-منطقی» و «نقلی-وحیانی» انجام می شود و در صدد اثبات فرضیه جمعی بودن بلوغ در عصر ظهور است. دو دیدگاه «فردگرایی» و «جامعه گرایی» درباره کیفیت تحقق بلوغ اجتماعی مطرح می شود. فردگرایی، تکامل عقول بشری را امری فردی و دستاورد تعلیم غیر بشری می داند. جامعه گرایی، تکامل را محصول تعلیم و تربیت بشری و حسی معرفی می کند. فردگرایی با چالش عدم تبیین تحولات اجتماعی، پذیرش اعجازگونگی تکامل، و شبهه تاخیر در ظهور مواجه است. از این رو، پیامدهای الگوپذیری، زمینه سازی، تشکیل حکومت دینی، ایجاد تمدن اسلامی، پویایی وتحرک بخشی، امیدبخشی و انتظار سازنده، بر نظریه جامعه گرایی مترتب می شود که هیچ یک در فردگرایی حاصل نمی شود.