تحریک همزمان سیگنالهای مرتبط با ظرفیت هوازی عضله و سنتز پروتئین متعاقب فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون در مردان سالم تمرین نکرده

تمرین با محدودیت جریان خون (BFR) به سمت عضله فعال، به عنوان یک روش تمرینی جدید مورد توجه محققین قرار گرفته است. مطالعات پیشنهاد کرده اند که تمرین BFR در بهبود همزمان آمادگی قلبی عروقی و عضلانی موثر است. بر این اساس، برای درک بهتر مکانیسمهای درگیر در این سازگاریها، هدف این مطالعه بررسی تحریک همزمان سیگنالهای مرتبط با ظرفیت استقامتی عضله و سنتز پروتئین پس از فعالیت راه رفتن با محدودیت جریان خون بود.

پنج مرد سالم تمرین نکرده (سن: 02/1±4/33 سال؛ توده بدن: 69/4±64/79 کیلوگرم؛ قد: 02/9±4/173 سانتی متر؛ چربی بدن: 22/2±97/18 درصد) در دو وهله جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند: (1) راه رفتن با BFR با شدت 40% از توان هوازی بیشینه و (2) فعالیت در شرایط کاملا مشابه بدون BFR. نمونه های بایوپسی (عضله پهن جانبی) قبل و 3 ساعت پس از فعالیت و نمونه های خونی نیز قبل، بلافاصله بعد و 2 ساعت بعد از فعالیت از سیاهرگ آنته کوبیتال گرفته شد.

محتوای پروتئین های (012/0 P=) PGC-1α و فسفوریلاسیون (017/0 P=) Akt سه ساعت پس از فعالیت با BFR به طور معنی داری از گروه فعالیت بدون BFR بالاتر بود. لاکتات خون و کورتیزول متعاقب فعالیت با و بدون BFR افزایش معنی دار نشان ندادند. IGF-1، بلافاصله بعد فعالیت با BFR در مقایسه با مقادیر اولیه افزایش معنادار داشت (001/0 P=). هورمون رشد نیز بلافاصله بعد از فعالیت با BFR در مقایسه با مقادیر قبل از فعالیت و در مقایسه با فعالیت بدون BFR افزایش معنادار نشان داد (046/0 P=).

نتایج نشان داد که سیگنالهای مرتبط با عملکرد هوازی و هایپرتروفی عضله به طور همزمان متعاقب راه رفتن با BFR فعال شده و احتمالا توجیهی برای بهبود عملکرد هوازی و هایپرتروفی مشاهده شده در چندین مطالعه تمرینی متعاقب تمرین هوازی با محدودیت جریان خون می باشند.