اثر یک دوره تمرین راه رفتن همراه با تحریک ریتمیک دیداری بر هم انقباضی عضلات منتخب در سالمندان

راه رفتن در سالمندی تحت تاثیر فرآیندهای تخریبی عصبی عضلانی و همینطور شناختی می باشد. افزایش توجه به اندام ها حین فعالیت های ساده و خودکار، افزایش سطوح هم انقباضی را به عنوان مکانیزم جبرانی به دنبال دارد، لذا هدف از تحقیق حاضر اثر یک دوره تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر هم انقباضی عضلات اندام تحتانی سالمند می باشد، تا توجه به مفاصل و عضلات حین راه رفتن را حذف کرده و ناهنجاری هم انقباضی بهبود یابد.

30 مرد سالمند (60 تا 75 سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از همگن سازی، بطور تصادفی به 2 گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن عادی بدون مداخله) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با تحریک موزون دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم انقباضی، عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن عادی در پیش و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه درهفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری 05/0 انجام شد.

نتایج آماری نشان داد که 6 هفته تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک بر هم انقباضی عضلات سالمند معنی دار نبود (05/0<P).

نتایج نشان می دهد راه رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری بر هم انقباضی عضلات منتخب در سالمندی اولیه اثری نداشت. به نظر می رسد برای مشاهده تغییرات چشم گیر در الگوهای پیچیده عضلانی مدت زمان تمرین بیشتر (چه از نظر طول دوره و چه از نظر تعداد و زمان جلسات تمرین) مورد نیاز است.