وتوی پنهان و تاثیر آن بر روند تصمیم سازی در شورای امنیت سازمان ملل متحد

مقاله حاضر درک و اطلاعات جامعی از مفهوم حق وتو و انواع مختلف آن ‌که عملا در رویه شورای امنیت سازمان ملل متحد شکل گرفته‌اند، به دست می‌دهد و با تمرکز بر مفهوم «وتوی پنهان» به بررسی نقش بنیادین آن در روند تصمیم‌سازی شورای امنیت می‌پردازد. در دوره پس از جنگ سرد، استفاده از وتوی پنهان که عمدتا در «مشورت‌های غیررسمی» انجام می‌شود، توسط اعضای دایم شورای امنیت افزایش قابل‌ملاحظه‌ای داشته است. وتوی پنهان به دو روش، روند تصمیم‌سازی در شورای امنیت را متاثر ساخته است: نخست با «کنترل دستور کار» و جلوگیری شورای امنیت از در دست گرفتن موضوعاتی خاص یا به‌عبارت‌دیگر «اعمال سانسور پنج عضو دایم شورا»؛ و دوم با «مسدودکردن اقدام» در مواردی که موضوعی ناخواسته در دستور کار شورای امنیت قرار می‌گیرد و در اینجا است که پای مواردی چون «حذف ادبیات، ملایم‌کردن لحن و تضعیف جمله‌بندی قطعنامه‌ها»، «تضعیف‌کردن تعاریف بحران‌های مشمول حقوق بین‌الملل»، «خودسانسوری و وتوی پنهان مضاعف» و «وتوی معکوس» به میان کشیده می‌شود.