مروری بر کاربرد زغال های زیستی در حفاظت خاک و آب

منابع آب و خاک از مهم ترین منابع طبیعی یک کشور هستند که کلیه نیازهای غذایی انسان و دام از آن ها فراهم می گردد، اما متاسفانه دایما در معرض تجاوز و دگرگونی های عوامل انسانی و غیرانسانی قرار می گیرند. استفاده از زغال های زیستی یکی از راه کارهایی است که اخیرا در مجامع علمی بین المللی به منظور حفاظت خاک و آب مورد توجه قرار گرفته است. زغال زیستی یک ماده متخلخل غنی از کربن است که با حرارت دادن هر گونه توده زیستی آلی در یک محیط عاری از اکسیژن توسط فرآیندی به نام پیرولیز (آتشکافت) تهیه می شود. استفاده از زغال های زیستی دستاوردهایی نظیر مدیریت زباله ، افزایش حاصل خیزی و بهبود کیفیت خاک، کاهش حجم رواناب و آلاینده های موجود در آن، تولید انرژی و کاهش مشکلات زیست محیطی شامل تغییر اقلیم و آلودگی آب را به همراه خواهد داشت. بایستی توجه داشت که خصوصیات خاک و نیز خصوصیات زغال زیستی در میزان کارایی زغال های زیستی در عملکردهای بنیادی خاک تاثیرگذار می باشند. با توجه به پژوهش های انجام شده، می توان دریافت که زغال زیستی بیش تر در بخش کشاورزی و تولید محصول به کار برده شده و کم تر در بخش فرسایش و حفاظت خاک از آن استفاده شده است که با توجه به قابلیت این مواد در مهار رواناب و فرسایش و البته با در نظر گرفتن مخاطرات استفاده از آن ها در شرایط مختلف، بایستی در این بخش نیز مورد توجه قرار گیرند.