مقایسه اثرات داروهای متفورمین، پیوگلیتازون، ریپاگلینید و آکاربوز بر هیستومورفولوژی تخمدان پلی کیستیک موش

سندروم تخمدان پلی کیستیک شایع ترین علت ناباروری ناشی از عدم تخمک گذاری در زنان می باشد. یکی از راه های درمان این سندروم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی تاثیر داروهای متفورمین، پیوگلیتازون، ریپاگلینید و آکاربوز بر هیستومورفولوژی تخمدان پلی کیستیک می باشد.

در این مطالعه القای تخمدان پلی کیستیک با تزریق تستوسترون انانتات به موش های نابالغ برای مدت 4 هفته انجام گرفته است. سپس موش ها در پنج گروه مساوی تقسیم شدند. کنترل ، متفورمین ، پیوگلیتازون ، ریپاگلینید و آکاربوز. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان ، قطر تخمدان، تغییرات هیستولوژی تخمدان ها و ویژگی های بافتی تخمدان ها بررسی گردیده است. برای این مطالعه از تست آماری توکی استفاده شد (P£0.05.(Tukey.

تستوسترون انانتات بطور قابل ملاحظه ای باعث افزایش میانگین فولیکول های کیستیک و باعث کاهش رشد فولیکولی در مقایسه با گروه درمان شده است. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان ، قطر تخمدان در همه گروه ها بطور قابل ملاحظه ای کاهش یافته است در مقایسه با گروه کنترل (p<0.05). در گروه متفورمین و پیوگلیتازون تعداد اووسیت های دژنره شده، سلول های گرانولوزای پیکنوزه شده و رگزایی کاهش یافته و لوتیینی شدن فقط در این گروه ها مشاهده شد. کاهش معنی داری در فولیکول های پریموردیال، پرایمری، پره آنترال، کیستیک و آترتیک در گروه های درمانی دیده شد. هر چند که میانگین فولیکول های پره آنترال بطور قابل ملاحظه ای افزایش را نشان داد. میانگین فولیکول های آنترال در گروه های متفورمین و پیوگلیتازون افزایش معنی داری را نشان داد (p<0.05). نتایج نشان داد که نسبت وزن تخمدان به وزن حیوان درگروه های متفورمین و پیوگلیتازون بطور معنی داری کاهش یافته بود p<0.05.

بر طبق این نتایج متفورمین و پیوگلیتازون اثرات مشابه دارند و میتوانند آسیب های ناشی ازتخمدان پلی کیستیک را جبران کنند. این داروها میتوانند رشد فولیکولی را توسعه دهند. ریپاگلینید نیز میتواند تا حدودی آسیب های ناشی از تخمدان پلی کیستیک را جبران کند و آکاربوز اثر منفی بر رشد فولیکولی دارد.