ارتباط میان گذشت و قضا زدایی راهی در جهت رسیدن به عدالت ترمیمی

دین مبین اسلام همواره در آموزه های خود بحثی از مهربانی و گذشت دارد و  گذشت  را یکی از زیبا ترین خصلت ها دانسته است زیرا شخص قدرت انتقام دارد ولی می بخشد. اسلام قانون محبت است و پیامبر اکرم(ص) مایه ی رحمت برای جهانیان[1]. این رحمت، حتی حیوانات و جمادات را نیز در بر می گیرد. تاکید بر گذشت از طرف پیامبر اسلام و خاندان پاکش، مویدی گویا بر این مدعاست که عفو و گذشت متهم یا محکوم علیه، در دین مبین اسلام، یک امر مستحبی است و در آیات و روایات، خداوند و معصومین (ع) آن را توصیه و تشویق نموده اند؛ و آن را نشانه ی نیکی و نزدیکی به تقوی معرفی کرده اند به طور مثال  در حدیثی از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمود:کسی که عفو کند، خداوند به میزان عفو و گذشت او، گناهان وی را بخشد[2] .بدین سان قانون گذار با الهام از فقه پویای امامیه در تدوین قوانین جزایی همواره نگاه ویژه ای به این نهاد داشته است  همچنان که امروزه با طرح مباحثی همچون قضازدایی  به معنی پیش بینی راه حلهایی که فرصت حل و فصل دعاوی را خارج از قلمرو و اقدامات دستگاه قضایی فراهم می سازد. و همچنین نگاه ویژه به عدالت ترمیمی و میانجیگری در قوانین دادرسی و جزایی موجب  هموار تر شدن راه گذشت از طرف مجنی علیه و قضازدایی از طرف نهاد های مسیول می گردد. نگارنده سعی دارد در این مقاله با تببین مختصر جایگاه این نهاد ، نسبت به مشخص کردن اختیارات مجنی علیه در قبال فعل ارتکابی جانی مباحثی  پیرامون ارتباط این دو نهاد سنتی و مدرن مطرح کند و درآخر نیز با توجه به  اهمیت بحث عدالت ترمیمی از مباحث موجود نتیجه گیری نماید.