اثربخشی روان درمانی معنوی مبتنی بر بخشش و امید بر افزایش رضایت مندی زناشویی و کاهش تعارضات زوجین در معرض طلاق

طلاق، شایع ترین تاثیر مخرب تعارض وکاهش نارضایتی زناشویی است. تعارض ورضایت زناشویی درسلامت وکارکردخانواده ازاهمیت زیادی برخورداراست. هدف این پژوهش اثربخشی مداخله معنوی مبتنی بر بخشش وامیدبرافزایش رضایت مندی و کاهش تعارضات زوجین درمعرض طلاق شهرمشهدبود.

پژوهش حاضر ازنوع شبه آزمایشی، نمونه پژوهش به شیوه دردسترس از بین زوجین درمعرض طلاق شهرستان مشهد 30زوج مراجعه کننده به مراکزمشاوره انتخاب وازبین زوجین 15زوج به صورت تصادفی درگروه آزمایش و15زوج درگروه کنترل قرارگرفتند. مداخله آزمایشی در8جلسه 90دقیقه ای برای گروه آزمایش اجراوگروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از4 پرسش نامه رضایت زناشویی اینریچ(فرم47 سوالی)، مقیاس سنجش بخشودگی پولارد و همکاران، مقیاس امید اسنایدر، تعارضات زناشویی (42 سیوالی)استفاده شد. تحلیل داده ها با روش آماری کواریانس انجام شد.

نتایج پژوهش نشان دادند مداخله مبتنی بر بخشش وامید اثرمعنی داری درسطح 0001/ p=برافزایش رضایت مندی وکاهش تعارضات زناشویی زوجین درمعرض طلاق داشته است.

ازآنجا که امید یک فرایند مساله مدار وبخشش یک فرایند هیجان مداراست، ترکیب این دوعامل که ماهیتی دوگانه(معنوی، روان شناسی مثبت)دارندمی توانند به عنوان عوامل محافظتکننده و سپری بر علیه رفتارهای خطرزا و برای بهبودروابط زوجین، گسترش استراتژی های جدیدپیشگیری ازطلاق پیشنهادمی شود.