بکارگیری ارزیابی چرخه حیات (LCA) در مقایسه اثرات محیط زیستی سامانه های نمک زدایی اسمز معکوس با آبگیری مستقیم از دریا و چاه های ساحلی در سامانه های نمک زدایی چابهار و کنگان

رشد روز افزون تقاضا برای آب و محدودیت دسترسی به منابع آب شیرین منجر به استفاده از نمک زدایی آب دریا در کشورهای زیادی، به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک گردیده است. با توجه به اهمیت اثرات محیط زیستی سامانه های نمک زدایی، تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثرات محیط زیستی سامانه های نمک زدایی چابهار و کنگان انجام پذیرفت. روش نمک زدایی در هر دو سامانه، اسمز معکوس بوده و در سامانه کنگان روش تامین آب از چاه های ساحلی و به طور غیرمستقیم از آب خلیج فارس و در چابهار به طور مستقیم از آب دریای عمان می باشد. در این تحقیق برای بررسی اثرات زیست محیطی از روش ارزیابی چرخه حیات (LCA) استفاده گردید. پس از تهیه لیست کاملی از موجودی مواد و انرژی در تمامی مراحل تولید آب شیرین، با بهره گیری از روش ارزیابی IMPACT 2002+ نسخه (2.15) و نرم افزار SimaPro9 اثرات محیط زیستی تمامی مراحل فرآیند نمک زدایی آب دریا بر طبقات مختلف اثر مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، بیشترین اثر در هر دو سامانه مربوط به تغییرات اقلیمی و کاهش منابع اولیه بود. به طوری که به ازای تولید 1 مترمکعب آب شیرین در سامانه کنگان و چابهار به ترتیب معادل 224/3 و 627/3 کیلوگرم دی اکسیدکربن تولید و 035/55 و 928/61 مگاژول کاهش در منابع اولیه ایجاد می شود. اثرات محیط زیستی در سامانه کنگان به صورت معنی داری کمتر از سامانه چابهار است. لذا به نظر می رسد، استفاده از چاه های ساحلی برای تامین آب ورودی در سامانه های نمک زدایی مناسب تر می باشد.