ویژگی های جمعیت شناختی مرگ ناشی از قتل در ایران در طی سال های 1390 تا 1396

مرگ ناشی از خشونت یا همان قتل به عنوان خط قرمز وضعیت سلامت اجتماعی است. هدف این پژوهش شناخت وضعیت جمعیت شناختی و پراکندگی جغرافیایی قتل در ایران در دوره زمانی 96-1390 بود.

این مطالعه طولی و توصیفی با استفاده از تحلیل داده های ثانویه صورت گرفت. داده های کل مرگ ومیر ناشی از قتل طی سال های 1390 تا 1396 از سازمان ثبت احوال و بر اساس طبقه بندی بین المللی گروه علت مرگ (ICD10) استخراج شد. جمعیت هر استان جهت محاسبه میزان مرگ در جمعیت برگرفته از سرشماری عمومی نفوس و مسکن در دو سال 1390 و 1395 بود. تمامی داده ها به تفکیک جنس، سن، فصل و استان بود. از شاخص استاندارد میزان جهت مقایسه پراکندگی جغرافیایی، از شاخص نسبت میزان جهت مقایسه جنسی، از شاخص تفاضل میزان جهت تحلیل تغییرات در طی زمان و از شاخص سال های عمر از دست رفته جهت تحلیل سنی و اثرات جمعیتی قتل استفاده شد.

در فاصله 7 ساله 1390 تا 1396 به طور متوسط سالانه 1360 مورد قتل در کشور ثبت شده بود. میزان قتل در طی دوره به ویژه برای زنان در حال کاهش بود، در سال 1395 میزان قتل در مردان 7/7 برابر زنان بود. به صورت فصلی به ترتیب کمترین و بیشترین میزان در زمستان و بهار و در ترکیب سنی و جنسی، بیشترین میزان قتل در مردان جوان بود.

قتل در مردان جوان زنگ خطری برای سلامت اجتماعی و باعث سال های عمر از دست رفته در نیروی انسانی است. بالا بودن این میزان در استان های با سطح توسعه پایین و دارای خرده فرهنگ های قومی نیازمند برنامه های منطقه ای جهت کاهش این مسئله در کشور است. لازم است برنامه های ویژه ای برای پرکردن اوقات فراغت جوانان به ویژه در مناطق پرخطر اجرا شود.