ایران و آمریکا: عبور از رودخانه روبیکن

عمیق ترین و پر دامنه ترین تعاملات دشمن محور در دهه های اخیر را به ضرورت باید  در روابط ایران و امریکا جستجو کرد. اگر نماد عصر جنگ سرد را دشمنی امریکا و اتحاد جماهیر شوروی بدانیم محققا چهره سیستم بین المللی کنونی را که به دنبال فروپاشی منازعه  کلان ایدیولوژیک دو ابرقدرت شکل گرفت باید تعامل به شدت خصومت محور و تعارض موجودیتی میان تهران و واشنگتن ترسیم ساخت. سوالی که مطرح می باشد این است که بن مایه سیاست کنش متقابل مبتنی بر حاصل جمع جبری صفر(پیروزی یکی تنها در صورت نابودی بازیگر دیگر ممکن است) میان ایران وآمریکا چه می باشد؟ تلاش همه جانبه و مستمر ایران برای ناکارآمد ساختن و در صورت امکان جایگزین نمودن ترتیبات مستقر در منطقه و دگر گون ساختن چگونگی توزیع قدرت در سیستم که افزون ترین بهره ها را متوجه امریکا می نماید (در بطن استراتژی توازن قوا) و از سوی دیگر اقدامات آگاهانه و نیت مند آمریکا برای محقق ساختن همزمان بی نظمی نرم (ایجاد شرایط برای تبدیل نخبگان درون حاکمیتی به نخبگان برانداز و ارتقاء موقعیت مخالفان داخلی نظام در راستای ایجاد بی ثباتی) و بی نظمی سخت(  برقراری تحریم ها و سوق دادن ایران به سوی انفعال و انزوای منطقه ای) را باید بسترساز دشمنی این کشور (دربطن استراتژی هژمونی)  دانست.