بن مایه های بیداری و پایداری در شعر محمدرضا شبیبی

در اواخر دهه نوزدهم و اوایل بیستم، عراق از جمله کشورهایی بود که تحت یوغ و بردگی سلطه گران داخلی و خارجی قرار گرفت. این کشور در سال 1534 میلادی زیر سلطه دولت مستبد عثمانی رفت و در سال 1918 به تصرف دولت انگلیس درآمد و تا مدت ها زیر بار بی عدالتی و تفرقه و فساد ناشی از سیاست های فریبکارانه و ذلت بار آنها رنج می برد. در این میان شاعران با بهره گیری از زبان و قلم ادبی خویش، نقش عمده تبلیغاتی را در بیداری و بسیج مردم علیه نفی ظلم و بیداد بر عهده داشتند و با قلم و ابزار قوی ادبی خویش نقش مهمی در صحنه جامعه بازی می کردند. یکی از شاعران مشهور بیداری و مقاومت ملت عراق، محمدرضا شبیبی است که به دلیل مبارزات سیاسی و عملی خود از جایگاه برجسته ای در ادبیات قرن نوزدهم و بیستم این کشور برخوردار شده است؛ به طوری زبان گویای وی در بیان مسایل و عوامل فساد داخلی و خارجی، شوری مضاعف در روح بیداری در جامعه عراق دمانده است. در پژوهش حاضر با به کارگیری روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر برخی عناوین مطرح در ادبیات پایداری چون؛ دعوت به اتحاد و مبارزه با استبداد داخلی، استعمارستیزی، توانستیم نقش عملی موثر او را در ادبیات پایداری عراق به تصویر بکشیم و او را به عنوان یک شاعر میهن دوست عراق معاصر به حساب آوریم.