ارتباط بین دیسترس اخلاقی و تاب آوری در پرستاران

دیسترس اخلاقی یکی از موضوعات شایع مطرح شده در پرستاری است که می تواند تاثیرات متفاوتی بر سلامت و عملکرد پرستاران و بیماران و سازمان های بهداشتی درمانی داشته باشد. تاب آوری، به عنوان ظرفیت های اجتماعی و شخصی برای بازیابی، سازگاری و تداوم در برابر سختی ها تعریف شده که می تواند به پرستاران در کاهش دیسترس اخلاقی کمک کند. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط دیسترس اخلاقی و تاب آوری در پرستاران انجام شد.

این مطالعه از نوع همبستگی مقطعی بر روی 250 پرستار شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی شهر یزد در سال 1398 که به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل سه پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، دیسترس اخلاقی تعدیل شده همریک و همکاران و تاب آوری کانر و دیویدسون بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی و پیرسون) در نرم افزار آماری SPSS 20 انجام شد.

یافته ها نشان داد که بین میانگین نمره دیسترس اخلاقی و تاب آوری پرستاران ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (P=0/67 ،r=0/027). از بین ابعاد تاب آوری بین «کنترل» و «پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن» با دیسترس اخلاقی ارتباط معکوس و معنی داری وجود دارد (0/05>P). میانگین نمره دیسترس اخلاقی 9/99±31/36 بود که نشان دهنده سطح متوسط دیسترس اخلاقی است. میانگین نمره تاب آوری پرستاران 11/11±64/87 بود. بالاترین نمره مربوط به بعد «تاثیرات معنوی» (20/22±68/05) و پایین ترین نمره مربوط به بعد «اعتماد به غرایز فردی، تحمل عاطفه منفی» (13/38±60/44) بود. ارتباط آماری معنی داری بین دیسترس اخلاقی و جنس، وضعیت تاهل، وضعیت نوبت کاری، گروه های سنی، وضعیت استخدامی و سابقه کاری وجود داشت (0/05>P). همچنین تاب آوری با متغیرهای جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات و وضعیت استخدامی ارتباط آماری معنی دار داشت (0/05>P).

این مطالعه توسط کمیته اخلاق در تحقیقات پزشکی تایید شده است. ملاحظات اخلاقی نظیر تکمیل فرم رضایت آگاهانه، مشارکت داوطلبانه، توضیح اهداف تحقیق و اطمینان در مورد محرمانه بودن اطلاعات رعایت گردید.

افراد با توانایی «کنترل» و «پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن» بالاتر، دیسترس اخلاقی کم تری را تجربه می کنند، لذا می توان با به کاربردن استراتژی های آموزشی ارتقادهنده این ابعاد و حمایت مدیران پرستاری، موجبات کاهش دیسترس اخلاقی و پیامدهایی نظیر حفظ نیروی کار و ارتقای کیفیت مراقبت از بیمار را فراهم نمود.