تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید و تداومی هوازی بر بیان ژن IRS1 و همبستگی آن با شاخص مقاومت به انسولین در بافت کبد موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

فعالیت بدنی به عنوان یک روش موثر برای پیشگیری و درمان دیابت شناخته شده است. هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر تمرینات تداومی هوازی و تناوبی شدید بر بیان ژن IRS1 و همبستگی آن با شاخص مقاومت به انسولین در بافت کبد موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

در یک مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن 180 - 160 گرم) پس از 7 ماه رژیم غذایی پرچرب و حاوی فروکتوز به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید تقسیم شدند. هر گروه، پروتکل مربوط به خود را پنج روز در هفته به مدت هشت هفته انجام داد. نمونه خونی، 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، از قلب موش ها جمع آوری و بافت کبد بلافاصله استخراج شد. تحلیل داده ها با آزمون ANOVA، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون انجام گرفت.

هر دو مدل تمرینی، افزایش بیان ژن IRS1 را در کبد موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2، نسبت به گروه کنترل به دنبال داشت (0/011=P)؛ اما اختلاف معناداری در دو گروه تمرینی مشاهده نشد. (0/874=P). بین بیان ژن IRS1 و شاخص مقاومت به انسولین در کبد موش های مبتلا به دیابت نوع 2، بعد از یک دوره تمرین ورزشی تناوبی و تداومی، همبستگی (0/634-=P) مشاهده شد. افزایش بیان ژن IRS1 با کاهش شاخص مقاومت به انسولین همراه بود (0/005 =P، 0/634-r=).

به نظر می رسد که از هر دو روش تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید، برای بهبود شاخص های مورد مطالعه آزمودنی های مبتلا به دیابت نوع 2 می توان استفاده کرد.