بررسی تاثیر درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و هموگلوبین گلیکوزیله ی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت، یک بیماری مزمن و متضمن خطر بالای ناتوانی و مرگ است. به خصوص هنگامی که سبک زندگی فرد مناسب نبوده، پیروی از درمان پزشکی کم یا نامنظم شود و او پایبند به انجام رفتارهای خودمراقبتی نباشد. بنابراین هدف این مطالعه، بررسی تاثیر درمان ACT بر خودکارآمدی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود.

این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی می باشد. با روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 60 نفر از مراجعه کنندگان به بیمارستان صنعت نفت انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر درمان پزشکی روتین خود، درمان  ACTرا هم در 8 جلسه درمانی 120 دقیقه ای به صورت هفته ای یک جلسه دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل فقط درمان پزشکی روتین خود را ادامه دادند. زمان اجرای پرسشنامه ی خودکارآمدی و انجام آزمایش خون در هر دو گروه، قبل و بعد از اجرای پژوهش بود.

جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل سطح خودکارآمدی به طور معناداری بالاتر (0/718±44/66، 0/001<P) وHbA1C  به طور معناداری پایین تر (0/032±1/33، 0/001<P) می باشد.

با توجه به یافته های حاصل، درمان ACT بر افزایش خودکارآمدی و کاهش  HbA1Cدر مبتلایان به دیابت نوع دو و درنهایت کاهش عوارض و مرگ ومیر ناشی از این بیماری، موثر است.