ارزیابی اثرات درمانی و پیشگیرانه سیلیمارین بر مسمومیت کبدی القایی توسط فنوباربیتال در گربه ها

فنوباربیتال یکی از شایع ترین داروهای مورد استفاده جهت درمان صرع و سایر اختلالات تشنجی در سگ ها و گربه ها است. مسمومیت کبدی متعاقب تجویز فنوباربیتال، وابسته به دوز می باشد.

هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی عملکرد محافظتی سیلیمارین بر اثرات مسمومیت کبدی ناشی از تجویز فنوباربیتال در گربه ها بود.

بدین منظور 24 قلاده گربه بالغ سالم به طور تصادفی به 4 گروه مساوی تقسیم بندی شدند. گربه های گروه A، فنوباربیتال را با دوز 16 میلی گرم/کیلوگرم به صورت خوراکی و برای مدت 28 روز دریافت کردند. گربه های گروه B سیلیمارین را با دوز 30 میلی گرم/کیلوگرم و به شکل همزمان با فنوباربیتال برای مدت 28 روز دریافت کردند. گروه های C و D مشابه گروه B درمان شده بودند، اما سیلیمارین به ترتیب 3 و 48 ساعت بعد از تجویز فنوباربیتال، به آن ها خورانده شده بود و تا روز 28 ادامه یافت. غلظت آنزیم های سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالاین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز، بیلی روبین تام و مستقیم، ازت اوره خون و کراتینین، قبل از تجویز فنوباربیتال، 24 ساعت، 72 ساعت و 28 روز بعد، اندازه گیری شدند.

در گربه های گروه A، فنوباربیتال به شکل معنی داری غلظت های سرمی آنزیم های کبدی را (در تمام موارد) و بیلی روبین تام و مستقیم را در دو قلاده گربه، بعد از 24 ساعت افزایش داد (001/0 >p). در گربه های گروه B و C، میزان فعالیت آنزیم های سرمی و بیلی روبین تام و مستقیم، تا 28 روز، در محدوده نرمال قرار گرفتند (05/0 >p).، اما در گروه D، میزان فعالیت آنزیم-های سرمی، در 4 مورد افزایش پیدا کرد (001/0 >p).

نتایج نشان داد که سیلیمارین می تواند بافت کبد را از استرس اکسیداتیو القایی توسط فنوباربیتال در گربه ها، بویژه در 3 ساعت اول پس از در معرض قرار گرفتن دارو، محافظت نماید.