پیش بینی سندرم خستگی مزمن مادران کودکان مبتلا به سرطان بر اساس همدلی و احساس گناه

هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی سندرم خستگی مزمن در مادران کودکان مبتلا به سرطان بر اساس همدلی و احساس گناه تجربه شده در این افراد بود. روش پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به سرطان، در فاصله تابستان و پاییز سال 1398 بود که 87 نفر با روش نمونه گیری در دسترس و از طریق پیمایش اینترنتی مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه های احساس گناه بین فردی (IGQ-67)، واکنش بین فردی (IRI) و خستگی مزمن چالدر (CFS-11) بود. داده ها با روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با استفاده از نرم افزار آماری 21Spss- تحلیل شدند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد، سندرم خستگی مزمن با احساس گناه کلی و ابعاد آن؛ شامل گناه بازمانده، گناه جدایی، گناه قدرت مطلق و گناه نفرت از خود و با دو بعد دیدگاه گیری و تخیل از همدلی، رابطه مثبت و معناداری داشت. همچنین ابعاد گناه قدرت مطلق و تخیل توانستند 8/60 درصد از واریانس خستگی مزمن را پیش بینی نمایند. با توجه به نقش احساس گناه و همدلی در تجربه خستگی مزمن مادران کودکان مبتلا به سرطان،مداخلات روان شناختی مربوط به تنظیم و مدیریت هیجانات، می تواند نقش بسزایی در کاهش فرسودگی روان شناختی آن ها داشته باشد.