اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری بود. روش این مطالعه، آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دوره اول متوسطه با اختلال یادگیری شهر اصفهان در سال تحصیلی 97-1396 بود. جهت انتخاب حجم نمونه از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای استفاده شد.بر این اساس 30 دانش آموز (12 دختر و 18 پسر) با اختلال یادگیری به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و در گروه های آزمایش و کنترل به صورت تصادفی گمارش شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد؛ سپس گروه آزمایش مداخله آموزشی را در طی هشت جلسه آموزشی در طول دوماه و نیم دریافت نمود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه مشکلات یادگیری (LDQ)، مقیاس های نشاط ذهنی (SSV) و احساس تنهایی (SFL) بود. داده های به دست آمده توسط تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری تاثیر معناداری داشته است (001/0<p). بدین صورت که این آموزش توانسته نشاط ذهنی دانش آموزان با اختلال یادگیری را افزایش و احساس تنهایی آن ها را کاهش دهد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان از درمان خودشفقتی جهت بهبود نشاط ذهنی و کاهش احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری بهره برد.