نیایش در صحیفه سجادیه

گفتگو با یک نیروی غیبی که از دیرباز مورد توجه انسان بدوی قرار گرفته بود، با ادیان ابراهیمی حالت قانونمند گرفت و به صورت مناجات و نیایش درآمد. نیایش با خدا یکی از موارد ارزشمند و مهم در دین اسلام است و در متون مربوط به آموزه های شریعت و متون صوفیه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهمترین کتابهای دینی که در آن علاوه بر آموزه های مذهبی به مسایل عرفانی و ادبی هم پرداخته شده، کتاب صحیفه سجادیه از امام سجاد(ع) است. این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی به بررسی جایگاه نیایش در کتاب صحیفه سجادیه می پردازد. محورهای اصلی تحقیق عبارتند از: بیان حب و محبت، عشق، توکل، صبر، رضا، فنا، ذکر، فقر، شکر، توحید. برآیند پژوهش نشان می دهد که امام سجاد(ع) که در متن کتاب صحیفه سجادیه مملو از حس و عاطفه بوده اند بیشتر به رویکردهای مبتنی بر عشق توجه داشته اند و حتی عشق را مرتبه والاتر از محبت می دانند و معتقد هستند تا محبت نباشد وصول به عشق صورت نمی گیرد و امام(ع) محبت به خویشتن را اولین مرتبه عشق می دانند و همان دعاها و انابه و تضرعی که در دعاهایشان وجود دارد، محبت به خویشتن است.