تاثیر میواینوزیتول بر بیومس و متابولیت های ثانویه ریشه نابجای گل راعی

گل راعی یک گیاه دارویی سنتی است که برای درمان افسردگی و بهبود زخم استفاده می شود. وابستگی به منابع طبیعی و روش های کشت سنتی اغلب به ماه ها و سال ها زمان برای دست یابی به گیاهان دارویی نیاز دارد. ایجاد سیستم کشت سوسپانسیون ریشه نابجا می تواند تکثیر در مقیاس وسیع، بهبود نژاد و حفاظت از گونه را تسریع بخشد. اما بهینه سازی و تولید در مقیاس وسیع نیازمند افزایش بیومس و متابولیت های ثانویه ریشه است. در این پژوهش تاثیر غلظت های مختلف میواینوزیتول (50، 75، 100، 125، 150، 175، 200، 225، 250 و 275 میلی گرم بر لیتر) بر روی بیومس، فنل، فلاونویید، درصد فعالیت آنتی اکسیدانی DPPH و مقادیر متابولیت های ثانویه ریشه نابجای گل راعی در پژوهشکده متابولیت های ثانویه منطقه مرکزی کشور در سال 1398 مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده در بین تیمارهای اعمال شده نشان داد که تیمارهای 125 و 150 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول دارای بیشترین مقادیر وزن خشک، نرخ رشد و نسبت رشد بودند. غلظت های 100 و 250 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول به ترتیب دارای بیشترین و کمترین مقدار هایپریسین و سودوهایپریسین بودند. از نظر تولید مقدار هایپرفورین، تیمار 100 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول دارای بیشترین میزان بود و غلظت 125 میلی گرم کمترین تاثیر را بر میزان هایپرفورین داشت. تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر مقدار فنل و فلاونویید وجود داشت بطوری که تیمارهای 75 و 225 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول دارای بیشترین مقدار فنل و تیمار 75 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول دارای بیشترین مقدار فلاونویید در بین تیمارهای اعمال شده بودند. روند تغییرات درصد فعالیت آنتی اکسیدانی DPPH در بین تیمارها متفاوت بود بطوری که مقدار 50 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول دارای کمترین درصد فعالیت آنتی اکسیدانی DPPH بود، ولی بیشترین درصد فعالیت آنتی اکسیدانی DPPH در تیمار 75 میلی گرم بر لیتر میواینوزیتول مشاهده شد. از آنجایی که پتانسیل تحریک متابولیت ثانویه در میان انواع کشت ها، الیسیتورها، شرایط اعمال تیمارهای مختلف و دیگر پارامترها متفاوت است، تحقیقات بیشتر برای بهینه سازی دستورالعمل های بهتر و کارآمدتر ضروری می باشد.