طراحی فرمولاسیون، ساخت و مشخصه یابی حامل دارویی نانوکامپوزیت پلی ساکاریدی حاوی کارکامین
در این پژوهش با هدف بهبود بازده بارگذاری واندازه ذرات، نانوکامپوزیت کیتوزان مونت موریلونیت (CS-MMT)، به وسیله روش ژل سازی یونی جهت کنترل رهایش کارکامین تهیه گردید. فرمول بندی های مختلف و متغیرهای متفاوت فرایند (غلظت پلی ساکارید، درصد مونت موریلونیت، غلظت سورفکتانت، مقدار دارو و مدت زمان سونیکیت) جهت تعیین فرمولاسیون بهینه بررسی شد. غلظت پلی ساکارید، غلظت سورفکتانت و زمان سونیکیت بیشترین تاثیر را بر اندازه ذرات داشت. افزودن مونت موریلونیت به طور قابل ملاحظه ای باعث افزایش بازده بارگذاری کارکامین شد. درصد مطلوب برای مونت-موریلونیت 3٪ بود. همچنین، افزایش مقدار کارکامین تا مقدار بهینه (میلی گرم/ میلی لیتر) منجر به افزایش بازده بارگذاری شد. شاخصه های فیزیکوشیمیایی فرمولاسیون بهینه نانوسامانه از منظر بازده درون گیری، پروفایل رهایش دارو، اندازه، پتانسیل زتا، مورفولوژی سطح و طیف FTIR تعیین گردید. فرمولاسیون 2A با اندازه ذرات nm6/31-8/23، بازده بارگذاری 93/71% و پتانسیل زتا m 0/18 ± 38/73- به عنوان فرمول بهینه انتخاب شد. بررسی های SEM و FTIRنشان از مورفولوژی کروی و عدم وجود برهمکنش شیمیایی میان نانوسامانه و دارو بوده است. نتایج نشان داد سرعت رهایش کارکامین از نانوکامپوزیت در pH 7/4 آهسته و پایدار بوده و به میزان قابل توجهی در pH اسیدی 4/5 افزایش می یابد. حداکثر رهایش دارو از نانوکامپوزیت در شرایط C° 37، pH 4/5 بعد از گذشت 24 ساعت، ٪80 بوده است.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.