مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان کوتاه مدت راه حل محور و درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری بر معنای کار در کارکنان شرکت نفت

مطالعات مختلفی نشان داده ا ند که درمان کوتاه مدت راه حل محور و درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری در بهبود شاخص های شغلی موثر بوده اند، اما آیا آموزش مبتنی بر درمان کوتاه مدت راه حل محور و درمان عقلانی - هیجانی رفتاری بر معنای کار موثر است و کدام یک تاثیر بیشتری دارد؟

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان کوتاه مدت راه حل محور و درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری بر معنای کار در کارکنان شرکت نفت انجام شد.

این پژوهش به روش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون - پس آزمون - پیگیری با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه این پژوهش را کارکنان ستادی شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه شمال شهر ساری در نیمه دوم سال 1396 تشکیل دادند که تعداد آنها 230 نفر بود. نمونه 45 نفر از کارکنان بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در سه گروه شامل دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه کار و معنا استیگر، دیک و دافی (2012) بود. گروه آزمایشی اول، آموزش مبتنی بر درمان کوتاه مدت راه حل محور (عباس پور، 1393) و گروه آزمایش دوم، آموزش مبتنی بر درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری (جهانیان نجف آبادی، 1389) را در 8 جلسه 2 ساعته دریافت کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید.

نتایج حاکی از آن بود که هر دو مداخله آموزشی در بهبود معنای کار و مولفه های آن (معنای مثبت، معناسازی از طریق کار و انگیزش های برتر) در گروه های آزمایش در پایان درمان و بعد از پیگیری یک ماهه موثر واقع شدند. همچنین بین اثربخشی آموزش مبتنی بر درمان کوتاه مدت راه حل محور و درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری تفاوت معنا داری وجود داشت و آموزش مبتنی بر درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری در بهبود معنای کار و مولفه های آن موثرتر بود (01/0 >p).

آموزش مبتنی بر درمان عقلانی - هیجانی - رفتاری گزینه مداخله ای مناسب و موثری جهت بهبود معنای کار در کارکنان می باشد.