کنترل شیمیایی علف هرز آبزی سنبل آبی (Eichhornia crassipes)

سنبل آبی، مهمترین علف هرز مهاجم آبزی دنیا است. این علف هرز، در کمتر از دو دهه پس از ورود به ایران به طور گسترده ای در اکوسیستم های آبی شمال کشور گسترش یافته است. جهت معرفی علف کش های مناسب برای کنترل شیمیایی این علف هرز، دو آزمایش گلدانی در موسسه تحقیقات برنج کشور، در سال 1395 و 1396 اجرا شد. آزمایش اول، با هدف غربال علف کش ها جهت شناسایی ترکیبات موثر در کنترل سنبل آبی انجام شد. نتایج ارزیابی های چشمی نشان داد که از بین 21 علف کش مورد بررسی، 15 علف کش دارای کمتر از 16 درصد و شش علف کش دارای بیش از 30 درصد کارایی در کنترل سنبل آبی بودند. آزمایش دوم با علف کش های دارای بیشترین کارایی در آزمایش نخست و با دز مورد بررسی در آزمایش اول و دز دو برابر اجرا شد. نتایج نشان داد که علف کش های یو46-دیفلویید (2,4-D, SL 72%, 2160 g ai/ha)، یو46-کامبیفلویید (2,4-D + MCPA, SL 67.5%, 2700 g ai/ha)، دی آلن سوپر (2,4-D + Dicamba, SL 46.4%, 1856 g ai/ha)، رانداپ (Glyphosate, SL 41%, 1640 g ai/ha)، نومینی (Bispyribac sodium, SC 10%, 50 g ai/ha) و کلین وید (Bispyribac sodium, SC 40%, 80, g ai/ha) در دز دو برابر، به ترتیب دارای 75، 93، 81، 93، 91 و 100 درصد کارایی در کنترل سنبل آبی بودند. از بین علف کش های فوق، تاثیر بازدارندگی بیس پایریباک سدیم (نومینی و کلین وید) بر زیست توده، سطح برگ و تکثیر گیاهچه های سنبل آبی در دزهای مورد بررسی، مشابه و یا بیشتر از دیگر علف کش ها بود؛ بنابراین بیس پایریباک سدیم به عنوان علف کش مجاز اکوسیستم های آبی، انتخابی برنج و فاقد تاثیر سوء برروی ماهی، برای کنترل شیمیایی سنبل آبی توصیه می شود.