افکار و رفتارهای خودکشی در بین زنان قربانی همسر آزاری ارجاع داده شده به اورژانس اجتماعی: با تاکید بر نقش مواجهه با ترومای دوران کودکی

مواجهه با ترومای دوران کودکی می تواند آثار روان شناختی و عصب شناختی قابل توجهی بر فرد داشته باشد و زمینه بروز بسیاری از اختلال های روان شناختی را فراهم سازد. به هنگام مواجه با مشکلی با تداعی خاطرات دوران کودکی مواجه شده و راهبردهای مقابله ای ناموثری همچون خودکشی انتخاب می کنند که پیامدهای ناگوار زیادی برجای می گذارد بر همین اساس پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه افکار و رفتارهای خودکشی در بین زنان قربانی با تاکید بر نقش مواجهه با ترومای دوران کودکی انجام شد.

پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. در این پژوهش تعداد 100 زن به صورت نمونه گیری هدفمند از بین مراجعه کنندگان به اورژانس اجتماعی با مشکل همسر آزاری در سال 98-1399 انتخاب شدند. از پرسشنامه های ترومای دوران کودکی (CTQ)، مقیاس تجدیدنظر شده خودکشی (SBQ-R) و گرایش به خودکشی بک (BSSI) به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. داده ها پس از استخراج با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که بین رفتارهای خودکشی با ترومای دوران کودکی [سوءاستفاده هیجانی، جنسی، جسمی و غفلت هیجانی] رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (0/001 = p). همچنین نقش ترومای دوران کودکی در پیش بینی رفتارهای خودکشی تایید گردید.

 به نظر می رسد زنانی که در دوران کودکی تروما تجربه کرده اند به احتمال بیشتری به هنگام مواجه با مشکلات زندگی خصوصا همسر آزاری رفتارهای خودکشی را انتخاب می کنند و مستعد افسردگی، اضطراب و استرس می باشند.