الگوی توانمندسازی افراد کارتن خواب با رویکرد مددکاری اجتماعی
در دو دهه اخیر نوع خاصی از بی خانمانی و بی سرپناهی که کارتن خوابی نام گرفته، در کشور ما و به ویژه کلان شهر تهران پدیدار شده است. کارتن خوابی نشانه و برآیندی از وجود سایر مسایل و آسیب های اجتماعی در جامعه است و همچنین می تواند زمینه ساز آن ها گردد. سازمان های مختلف دولتی و غیردولتی به این معضل ورود کرده و طرح های مداخلاتی متعددی با رویکردهای مختلف اجرا کرده اند. به تدریج تفکر حمایت از افراد کارتن خواب، خدمات رسانی و در نهایت توانمندسازی آنان در بین مسولان، مجریان و سیاست گذاران ذی ربط شکل گرفت. هدف این پژوهش، ارایه الگوی توانمندسازی با رویکرد مددکاری اجتماعی برای این افراد است.
این پژوهش کیفی و به روش تحلیل موضوعی انجام شده است. داده ها از طریق مصاحبه عمیق و نیمه ساختارمند با یازده نفر از کارشناسان و خبرگان حوزه آسیب شناسی اجتماعی و کارتن خوابی، طی تابستان 1397، جمع آوری شد. نمونه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با این تعداد، به کفایت نظری رسید. داده ها به روش اشتراوس و کوربین و شیوه ولکات تحلیل شد.
از داده های به دست آمده نه مضمون/مقوله-تم استخراج گردید که بیانگر نظرات کارشناسان و خبرگان در باره کارتن خوابی و شیوه توانمندسازی افراد کارتن خواب بود که شبکه مضمون ها را شکل دادند. سپس الگوی توانمندسازی افراد کارتن خواب با رویکرد مددکاری اجتماعی ترسیم گردید.
عوامل اجتماعی مختلفی در توانمندسازی این افراد موثرند و شیوه مشارکتی در توانمندسازی همراه با به کارگیری ارزش ها، اصول مددکاری اجتماعی و نظریه های مرتبط با آن، این فرایند را تسهیل و تقویت کرده و کارآمد می سازد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.