معماری بومی ایران در خوانشی نوین از دهه چهل خورشیدی تا کنون

 بی هویتی و عد م تعلق به مکان در کنار عدم توجه به اقلیم، طبیعت و تاریخ، معماری مدرن را با مشکلات اساسی روبه رو کرد . همین مسئله معماران معاصر را بر آن داشت تا به جست وجوی راه حلی برای مشکلات برآمده از معماری مدرن برآیند . چگونگی برقراری ارتباط بین معماری، تاریخ و طبیعت به گونه ای که محصول طراحی توانایی پاسخگویی به نیازهای امروز را داشته و در عین حال بهره مند از تکنولوژی پیشرفته باشد ، مسئله اصلی این پژوهش است.

یافتن ایده های اصلی در معماری بومی با تمرکز بر معیار اقلیمی است که قابلیت ترکیب با فناوری جدید را د اشته، مبنایی در شکل گیری کانسپت های معاصر باشد و راه را برای رسیدن به معماری پایدار بگشاید . امکان یافتن خوانش های مختلف از متن معماری بومی منتهی به آفرینش زبانی جدید مبتنی بر ارجاع مستقیم یا برداشتی نشانه شناسانه (سمبولیک) از متن نیز از جمله سوالاتی است که یافتن پاسخ آن د ر مسیر رسیدن به هدف اهمیتی ویژه د ارد .

در این مطالعه روشی ترکیبی از تحقیق تفسیری-تاریخی و تحقیق کیفی به کار گرفته و در بررسی نمونه های مورد مطالعه از مطالعه کتابخانه ای استفاد ه شد . در بخش پایانی نیز از روش تطبیقی در بررسی شباهت ها و تمایزات نمونه ها بهره گرفته شد .

نتایج حاکی از آن است که معماران معاصر، با شناخت ویژگی های اصلی معماری بومی-سنتی، نقشی ویژه در شکل گیری زبانی و محتوایی معماری پاید ار معاصر داشته اند . در اکثر نمونه های مورد بررسی، الگوهای اولیه معماری بومی و سنتی دچار د گرگونی اساسی در زمینه فرم و کارکرد د رروند انتقالی شده و در  بسیاری از موارد د ر کنار پاسخگویی به مسایل اقلیمی از ویژگی های نشانه شناسانه معطوف به بیان سمبولیک برخورد ار شد ه اند و این امر به نوعی پایداری فرهنگی در کنار پایداری محیطی منجر شده است. در سطحی دیگر، ترکیب تکنولوژی پیشرفته با محتوای بومی و سنتی در برخی نمونه ها، امکان تجلی روح زمانه و بیانی نوگرایانه از کانسپت سنتی را به وجود آورده است.