تحلیل گفتمان علوی در ترکیه معاصر

مسئله ای که این تحقیق به دنبال بررسی آن است، واکاوی گفتمان علوی در ترکیه معاصر است. گفتمان علوی، پدیده ای چندبعدی و پیچیده است، علوی ها در دوره عثمانی به ویژه در شرایط رقابت سیاسی و ایدیولوژیک حکومت عثمانی و دولت صفویه، به عنوان جاسوس های ایران و یا شیعه های متمایل به ایران شناخته و از هرگونه فعالیتی منع شده بودند. بعد از پایه گذاری دولت ترکیه در سال 1923، جامعه علویان ترکیه اجازه فعالیت یافته و توانستند گفتمان نوینی را بنیان گذاری کنند. گفتمان مزبور تحت تاثیر هویت تاریخی و تبار ایدیولوژیکی علویان و از سوی دیگر متاثر از وضعیت سیاسی و موقعیت جغرافیایی این گروه تکوین پیدا کرد. پرسش اصلی این پژوهش، آن است که گفتمان علوی از چه دال های معنایی تشکیل یافته است؟ این تحقیق از نوع تحقیقات کیفی است که از تحلیل گفتمان لاکلا و موفه برای تحلیل داده ها استفاده شده است. یافته های پژوهش، بیانگر آن است که گفتمان علوی با محوریت، دال مرکزی ناسیونالیسم ترک، بر اصول و مولفه های معنایی دیگری همچون سکولاریسم، محافظه کاری، تساهل و تسامح، بازیابی هویت علوی، دموکراسی و امنیت تاکید می نماید.