مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت گرا با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر توانمندی های منش زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی

روماتیسم مفصلی شایع ترین بیماری التهابی روماتیسمی است.

پژوهش حاضر مقایسه روان درمانی مثبت گرا با پذیرش و تعهد بر توانمندی های منش زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شهر خرم آباد در سال 1398 بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 60 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی1 (درمان مثبت گرا)، گروه آزمایشی 2 (پذیرش و تعهد) و گروه گواه (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. در شرایط یکسان و هم زمان، پیش آزمون با پرسشنامه توانمندی های منش (VIA-IS) از هر سه گروه به عمل آمد. گروه های آزمایشی تحت درمان مثبت گرا و پذیرش و تعهد (8 جلسه 90 دقیقه ای) قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. سپس پس آزمون از هر سه گروه به عمل آمد. یافته ها با نرم افزار 24 SPSS در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که درمان مثبت گرا و پذیرش تعهد باعث افزایش توانمندی های منش بیماران گردید (0/05>P)، آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، درمان مثبت گرا بر توانمندی های منش دارای تاثیر بیشتری است.

براساس نتایج به دست آمده می توان گفت، روان درمانی مثبت گرا ،مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش توانمندی های منش در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی شده و درمان مثبت گرا اثربخشی بیشتری داشت؛ لذا از این درمان ها در کنار درمان پزشکی برای بهبود توانمندی این بیماران می توان استفاده کرد.