فرهنگ لوطی گری در داستان های صادق هدایت و صادق چوبک

ادبیات داستانی، گونه ای از ادبیات است که معمولا در قالب رمان، داستان، داستان کوتاه و داستانک روایت می شود. در این نوع، استفاده از خلاقیت و تخیل، بر واقعیت برتری دارد. بخش بزرگی از ادبیات داستانی معاصر در ایران، بر فرهنگ عامیانه بنیاد گرفته است. این نوع ادبیات که از دوره مشروطه شکل گرفت، نمونه مناسبی برای آشنایی با شخصیت های تیپیک و تاثیرگذار در جامعه است. یکی از مهم تریناین تیپ ها، لوطی ها هستند که هم در داستان هایی که در این زمینه ها نوشته شده است نقش پررنگی داشتند و هم در جامعه، نقش اجتماعی خاصی داشتند و مورد احترام بیشتر مردم بودند. در این پژوهش که هدف اصلی آن نمایاندن فرهنگ لوطی گری در داستان نویسی معاصر است، به بررسی نقش لوطی ها در برخی از داستان های صادق هدایت و صادق چوبک پرداخته ایم و نقش این تیپ شخصیتی را در داستان های مورد نظر و میزان تاثیرپذیری نویسندگان از آن ها را با درنظر گرفتن دوره زمانی و شرایط اجتماعی زمان نگارش داستان، بررسی کرده ایم. نتایج نشان می دهند، نه تنها فرهنگ لوطی گری در داستان معاصر نقش پررنگی دارد؛ که نوع زندگی و ویژگی های شخصیتی لوطی ها در ساخت و پرداخت عنصر شخصیت در داستان هایی چون داش آکل، کفترباز و عنتری که لوطیش مرده بود، بیشترین نقش را داشته است.