بررسی اثر عصاره هیدروالکلی ریشه ی شیرین بیان (.Glycyrrhiza glabra L) و گلیسیریزیک اسید بر پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور سویه ایران (MRHO/IR/75/ER) در شرایط In vitro

لیشمانیوز جلدی (سالک) توسط گونه های مختلف لیشمانیا ایجاد می شود. ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان به عنوان خط اول درمان سالک، همراه با محدودیت ها و عوارض جانبی می باشند. استفاده از داروهای گیاهی به دلیل سمیت و هزینه کمتر-کارایی و دسترسی بیشتر مورد توجه قرار دارند.

هدف از این مطالعه بررسی اثر عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان و گلیسیریزیک اسید بر پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ماژور می باشد.

عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان، گلیسیریزیک اسید یا گلوکانتیم در دوزهای مختلف همراه با پروماستیگوت لیشمانیا ماژور در دمای 26 درجه سانتی گراد در پلیت کشت سلول به مدت 24 و 48 ساعت انکوبه و درصد بقا پروماستیگوت ها به روش MTT بررسی شد. سپس دوزهای مشخص از عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان، گلیسیریزیک اسید یا گلوکانتیم به کشت ماکروفاژهای آلوده به انگل لیشمانیا ماژور اضافه و بعد از 24 ساعت میانگین تعداد آماستیگوت ها در ماکروفاژها محاسبه شد.

نتایج حاصل از درصد بقا پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیاماژور نشان داد که IC50 عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان، گلیسیریزیک اسید و گلوکانتیم بر پروماستیگوت به ترتیب 018/0 ± 1250، 017/0±3000 و 043/0±50 میکروگرم در میلی لیتر بعد از 24 ساعت و 016/0 ± 017/0، 1000/0 ± 3000 و 009/0 ± 25 میکروگرم در میلی لیتر بعد از 48 ساعت می باشد. همچنین IC50 عصاره ریشه، گلیسیریزیک اسید و گلوکانتیم بر آماستیگوت لیشمانیا ماژور به ترتیب 500، 1000 و 25 میکروگرم در میلی لیتر برآورد شد.

عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان و گلیسیریزیک اسید دارای اثر کشندگی بر پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی است.