انتقال بیماری های همه گیر از طریق خلیج فارس، در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری قمری

اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری قمری، ایران درگیر بیماری هایی همه گیر، مانند طاعون و وبا بود که بر میزان جمعیت و اقتصاد کشور اثر گذاشت. گسترش این بیماری ها، حاصل ناتوانی دولت در سازمان دهی مراکز بهداشتی و پیشگیری از این بیماری ها با قرنطینه ی مرزها بود. مرزهای جنوبی کشور یکی از مهم ترین راه های انتقال بیماری ها بود. ایران، از طریق خلیج فارس، در معرض ورود این بیماری ها قرار داشت؛ همچنین، این امکان وجود داشت که بیماری هایی که منشا آن ها ایران بود، از این آبراه، به کشورهای همسایه منتقل شود. این بیماری ها، بیشتر، از دو طریق منتقل می شدند: یکی، ازطریق کشتی های تجاری که از هند، به ویژه شهرهای کلکته و بمبیی، وارد بندرهای ایران می شدند و دیگر، مسیر دریایی کاروان های حج. در انتهای قرن سیزدهم، گشایش کانال سویز رفت وآمد کشتی های بخار را در خلیج فارس افزایش داد و باعث رونق تجارت در بندرهای جنوبی کشور و انتقال فراوان تر و راحت تر حاجیان شد. این عامل نیز، در گسترش بیماری ها در این گستره ی زمانی، نقشی مهم ایفا کرد.